De escalatie van toewijding, ook wel bekend als het sunk cost effect, is het verschijnsel waarbij individuen blijven investeren in een project of beslissing, zelfs als het duidelijk is geworden dat het waarschijnlijk niet succesvol zal zijn. Dit komt vaak voor wanneer mensen al aanzienlijke middelen hebben geïnvesteerd in een project, zoals tijd, geld of energie. In plaats van deze middelen als "verloren" te beschouwen en zich terug te trekken, beslissen mensen vaak om nog meer middelen te investeren in een poging om de situatie te verbeteren.

De escalatie van toewijding kan worden veroorzaakt door verschillende factoren, waaronder het gevoel dat men al te ver is gegaan om te stoppen, groepsdruk en sociale normen, en het verlangen om consistent te blijven met eerdere beslissingen en acties.

Het probleem met de escalatie van toewijding is dat het kan leiden tot irrationele beslissingen en het verspillen van middelen. Het kan ook leiden tot een verlies van kansen en alternatieven, omdat mensen blijven vasthouden aan een niet-werkende aanpak. Dit effect kan vooral schadelijk zijn in zakelijke en politieke besluitvorming, waarbij grote investeringen en strategische beslissingen op het spel staan.

Om de escalatie van toewijding te vermijden, is het belangrijk om beslissingen te nemen op basis van objectieve criteria en niet te laten beïnvloeden door emotionele of sociale factoren. Het is ook belangrijk om de kosten en baten van een project of beslissing regelmatig te herzien en open te staan voor alternatieve oplossingen als de huidige aanpak niet werkt. Door flexibel te blijven en zich te richten op resultaten in plaats van verloren middelen, kunnen individuen en organisaties betere beslissingen nemen en succesvoller zijn.