De extrinsieke incentiveneiging is het fenomeen waarbij individuen worden gemotiveerd door externe prikkels of beloningen, zoals geld, promotie, of andere vormen van erkenning, in plaats van intrinsieke motivatie, zoals interesse in de activiteit zelf. Dit kan leiden tot irrationele beslissingen en gedrag, waarbij individuen zich voornamelijk richten op het verkrijgen van de beloning in plaats van de kwaliteit van hun werk.

De extrinsieke incentiveneiging kan verschillende oorzaken hebben, zoals een gebrek aan vertrouwen in de eigen bekwaamheid of het gevoel dat de beloning de enige manier is om erkenning te krijgen. Bovendien kan de nadruk op externe beloningen in sommige werkomgevingen het gevolg zijn van een cultuur die prestaties meet in termen van meetbare doelen en kwantificeerbare resultaten, in plaats van op basis van kwalitatieve beoordelingen.

Het probleem met de extrinsieke incentiveneiging is dat het kan leiden tot kortzichtigheid en gebrek aan betrokkenheid bij de activiteit of taak zelf. Dit kan leiden tot een verminderde kwaliteit van het werk en minder creativiteit en innovatie. Bovendien kan het leiden tot een vicieuze cirkel van steeds grotere beloningen en hogere verwachtingen, die uiteindelijk niet duurzaam zijn.

Om de extrinsieke incentiveneiging te vermijden, is het belangrijk om intrinsieke motivatie te cultiveren, waarbij individuen zich richten op het plezier en de voldoening die ze halen uit de activiteit zelf. Dit kan worden bereikt door doelen te stellen die uitdagend en betekenisvol zijn, en door positieve feedback en erkenning te geven voor prestaties die verder gaan dan kwantificeerbare resultaten. Op deze manier kunnen individuen worden gemotiveerd om op lange termijn te werken en duurzame prestaties te leveren.